وزنهانگاه سیاه خویش
می‌سراید مرغِ مرگ‌اندیش:
- «چهره‌پرداز سحر مرده‌ست!
چشمه‌ی خورشید افسرده‌ست!»

می‌دواند در رگ شب
خونِ سرد این فریبِ شوم.
وز نهفتِ پرده‌ی شب،
دختر خورشید
همچنان آهسته می‌بافد
دامن رقاصه‌ی صبح طلایی را...